Мне заставалася зрабіць ўсяго два крокі, каб апынуцца ў пакоі. У той момант я нават не ведала, што гэта за пакой і дзе ён знаходзіцца. Толькі ў паветры адчувалася штосьці аддалена знаёмае, але быццам забытае з цягам часу. Да таго ж мне было крыху трывожна: я была ўпэўнена, што там, за парогам, я ўбачу штосьці такое, чаго звычайна не чакаюць убачыць. Тое, што дакладна так ці інакш зможа пакінуць след у памяці.
І я мела рацыю.
Я адчувала сваё хваляванне ў моцным сэрцабіцці, але ўсё ж такі ўвайшла ў пакой. Па вачах адразу ўдарыла вельмі яркае сонечнае святло, ад якога хацелася зажмурыцца. Але яно хутка рассеялася і мягка ахутала ўсю прастору, як аказалася, маленькага пакойчыка — выцягнутага ў даўжыню, але даволі вузкага па шырыні.
Я пазнала гэтыя абрысы: гэта быў той самы маленькі пакойчык у вясковай хаце, у якой мы калісьці даўным даўно жылі з бацькамі.
Магчыма, я заўважыла цябе адразу, схаванага пад праменямі сонца. Але мой позірк праскочыў міма, бо, мяркую, нейкая частка мяне проста адмаўлялася верыць у тое, што ты праўда там можаш быць. Таму спачатку маю ўвагу прыцягнуў стос падушак і коўдраў на старым высокім ложку, а потым — адзенне, кнігі і шмат іншых рэчаў, якія ляжалі па ўсяму пакойчыку, запаўняючы ледзь не ўсю свабодную прастору, і стваралі ў ім уражанне забытасці і пакінутасці. І толькі тады, калі з усіх гэтых рэчаў склалася суцэльная карцінка, я зразумела, што ты ёсць.
Ты праўда ёсць. Мне не здалося.
Цалкам паслаблены, ты сядзеў з заплюшчанымі вачыма каля самай сцяны, звесіўшы ногі з ложка. Твар быў павернуты ў бок акна, з якога разліваліся сонечныя прамяні, і праз цёплае ўтульнае святло можна было заўважыць тваю ўсмешку. Яна была лёгкая, амаль не прыкметная, але яна была, і праз гэта мне самой хацелася ўсміхацца. Ты быў спакойны, бесклапотны і…
Жывы.
У палосках сонца павольна кружыліся пылінкі. Здавалася, час вось-вось спыніцца і ўсё, што я бачыла перад сабой, ператварыцца ў фотаздымак — штосьці нерухомае і адносна вечнае. Але ты не быў нерухомым (хаця, твая ўласная вечнасць спынілася ў трыццаць адзін), менавіта ў той момант, калі я падумала, што застануся для цябе незаўважанай, ты расплюшчыў вочы і паглядзеў на мяне...
Мяне ахутала радасцю і шчасцем. Такім шчасцем, ад якога збіваецца дыханне і першы глыбокі ўдых суправаджаецца трошкі сутаргавай дрыготкай, быццам ад холаду, і жаданнем заплакаць.
Ты тут. Ты са мной. Мой вялікі, трошкі касалапы мядзведзь. Мой брат. Мой Андрэй. Для якога я заўсёды была “малой”, і які не вымаўляў літару “л”.
Мне так хацелася цябе абняць! Так хацелася прытуліцца да цябе, заплюшчыць вочы і адчуць тваё сэрца — вялікае, добрае, жывое сэрца!
На жаль, я нават не магла падыйсці бліжэй. У мяне была магчымасць толькі глядзець на цябе і адчуваць шалёны выбух думак у галаве. Хацелася верыць, што ў цябе ўсё добра, што ў тваёй душы жыве спакой, і што ты, як ніколі, вольны.
Ведаеш, па праўдзе, час з таго моманту, як я апынулася ў пакоі і ўбачыла цябе, праляцеў у адно імгненне. Шчаслівае, сонечнае і цёплае. Але я змагла пракрасціся ў кожную яго мілі-мілі-секунду, расцягнуць яго і запаволіць, зламаць гэты час знутры і падстроіць яго пад сябе, каб гэтага імгнення хапіла на ўсё маё жыццё.
Заўсёды памятаю.
І люблю цябе.
~ Люты. 2019 г.