Фільмы жахаў? Не абавязкова. Нязменныя сваркі і слёзы вельмі вымотвалі ў эмацыйным плане і стваралі свае "жахі" у галаве. З гэтай прычыны я часта не спала зусім або засынала пазней за ўсіх, што, у сваю чаргу, вельмі ўплывала на рэжым. Тая самая ноч не стала выняткам.
Было ўжо каля трэцяй гадзіны ночы, калі я зрабіла гук тэлевізара цішэй (на музычным канале, дарэчы, пачынаўся чарговы кліп) і лягла ў пасцель.
Усё пачалося вельмі хутка. Толькі я дакранулася галавой да падушкі і заплюшчыла вочы, як у тую ж секунду перада мной паўстала парэпаная цагляная сцяна. "Што такое?" — падумала я, але расплюшчыць вочы ў мяне чамусьці не атрымалася. Затое сцяна рабілася ўсё выразней, а гук тэлевізара на фоне неяк дзіўна перакручваўся, быццам зажавала касету.
Неразуменне таго, што адбываецца перарастала ў страх. Я працягвала чуць "жаваны" тэлевізар, хоць і разумела, што не сплю, але сцяна нікуды не знікала. Здавалася, час цягнецца бясконца доўга і адначасна з гэтым — ляціць з неверагоднай хуткасцю.
Да ўсведамлення таго, што гэта не сон, але я не магу расплюшчыць вочы, далучылася ўсведамленне таго, што я не магу рухацца ў прынцыпе. Мяне ПАРАЛІЗАВАЛА.
Спробы падняць хаця б руку былі марнымі і рабілі толькі горш. Цела здавалася свінцовым і быццам угразала ў нейкай вельмі густой субстанцыі. Чым больш я спрабавала рухацца, тым больш мяне "засмоктвала" ў гэты жудасны стан. Пачалася паніка, ад якой хацелася крычаць, але да свайго жаху я хутка зразумела, што і гэтага зрабіць не магу: мой рот не адкрываўся і больш таго — яго быццам зусім не было. Я магла толькі мыкаць і нават гэта давалася мне насілу. Маё адчайнае "ммм" запаўняла рот так, што дыхаць праз нос было яшчэ складаней, да таго ж, паветра здавалася занадта цяжкім.
Выява перад вачамі амаль не змянялася. Перада мной была ўсё тая ж старая цагляная сцяна (што напамінала арку, якая злучае сабой корпусы дома), але ўжо злёгку ў перспектыве. А яшчэ праз імгненне з'явілася адчуванне, што я стаю пад гэтай аркай пасярод ночы на невядомай вуліцы.
Я не хацела на гэта глядзець і адчувала, як ува мне нарастае істэрыка. Але праблема была ў тым, што я ніяк не магла расплюшчыць вочы ТУТ, у пасцелі, каб выйсці АДТУЛЬ — са стану, у якім я бачыла сцяну. Я разумела, што "тут" і "там" неяк узаемазвязаны і не разумела, што з гэтым рабіць.
А тымчасам па сцяне (аднекуль справа) пачалі распаўзацца клубы густога дыму. Светла-зялёнае святло, якое ад яго выходзіла, змянялася на атрутны ярка-зялёны колер, які запаўняў яго знутры. І чым бліжэй ён падпаўзаў да мяне, тым мацней мяне ахутвала адчуванне жаху.
"Нешта адбудзецца... Здарыцца нешта дрэннае!"
Я адчувала гэта кожнай клетачкай свайго цела. І ў момант, калі на сцяне (тамсама справа) з'явіўся выразны цень капелюша, я паверыла ў тое, што ў мяне няма аніякіх шанцаў выбрацца. Я памру.
Такой нянавісці, жадання забіваць і рваць на кавалкі — я ніколі не выпрабоўвала ў адносінах да сябе. Гэта было чыстае ўвасабленне зла, якое набліжалася да мяне і цешылася маім страхам.
Неразуменне. Роспач. Бездапаможнасць.
ЗЛОСЦЬ на тое, што адбываецца. ЗЛОСЦЬ на сябе, што прымудрылася ўляпацца ў нешта падобнае. ЗЛОСЦЬ на ўласны страх. ЗЛОСЦЬ на чалавека, які спіць так, быццам нічога не адбываецца.
"НУ НЯЎЖО ТЫ НЕ АДЧУВАЕШ?! НЯЎЖО ТЫ НЕ ЧУЕШ?!"
Жывёльны жах запоўніў мяне да краёў. Я адчувала сябе птушкай у клетцы, якая кідаецца з боку ў бок. Хацелася крычаць да болю ў горле, брыкацца і адбівацца ад чалавека ў капелюшы, ад сцяны, ад дыму... Ад чаго б там ні было! Мабыць, я дасягнула піка сваіх эмоцый, бо ў тое самае імгненне, калі мне здалося, што маё сэрца больш не ў стане біцца ў такім шалёным рытме (так, што я чула, як гучна і хутка яно б'ецца, як мне здавалася, на ўвесь пакой), яно раптам застыла, а я перастала дыхаць.
Я перастала дыхаць усяго на пару секундаў і пасля, нарэшце, расплюшчыла вочы. Цела на аўтамаце села ў пасцелі, як гэта бывае, калі чалавек прачынаецца ад кашмару.
Я сядзела і выцірала слёзы, якія ліліся без прыпынку і спрабавала зразумець што гэта са мной адбылося. Я глядзела па баках, глядзела на чалавека, які ляжаў побач і не чуў, як я плачу (хоць, прызнацца сумленна, у мяне не вельмі атрымвалася плакаць бязгучна праз эмоцыі). Глядзела на сына, які спаў у ложачку (яго было бачна з нашага пакоя).
І глядзела на тэлевізар.
Канал "Europa Plus".
Кліп, які круцілі ў той момант, калі мяне схапіў сонны параліч, толькі што скончыўся.
~ 2013-2014 гг