✅ Trawiaste (ang. Grass): szybka. Trawa naturalna lub sztuczna. Piłki lecą na nich szybko i odbijają się nisko z uwagi na mniejsze tarcie. Nawierzchnia ta jest szczególnie śliska po opadach deszczu. Gracze są wtedy narażeni głównie na skręcenia stawów. W miarę kolejnych rund turnieju, trawa w okolicach linii końcowych się wyciera. W takim przypadku skróty na śliskiej nawierzchni są bardzo skuteczne.
Korty trawiaste znane są najbardziej z turniejów w Wielkiej Brytanii (głównie Wimbledon).
✅ Dywanowe (ang. Carpet): średnia. To kort, na którym pokrycie da się zdjąć. Wlicza się w to wykładzinę i sztuczny trawnik.
Na takich kortach odbicie piłki może być niższe lub wyższe niż na Hardzie. Podobnie z szybkością. Korty te są stosowane w turniejach halowych.
✅ Twarda (ang. Hard): szybka. To podłoże akrylowe, asfaltowe lub betonowe. Korty twarde charakteryzują się szybkim i średniowysokim odbiciem piłki. Są to korty, które ze względu na swoją twardość, są najbardziej niebezpieczne dla stawów tenisistów. Szczególnie narażone są kostki u nóg i kolana. Ryzyko kontuzji jest tu większe niż na kortach ziemnych.
✅ Ziemna/Ceglana (ang. Clay): wolna. Ma charakterystyczny ceglany lub szary kolor (stosowany głównie w USA). Piłka na takich kortach odbija się wysoko. Powodem tego jest duże tarcie szorstkiej powierzchni.
Clay jest uważany za najwolniejszą nawierzchnię. Jest to jedyna nawierzchnia, na której sztuka doślizgiwania do piłki jest kluczowa. Warunki wilgoci decydują o możliwościach poślizgu.
Jest to także jedyny rodzaj kortu, na którym można sprawdzić ślad odbicia piłki.
Zawodników, dla których nawierzchnia ziemna jest tą, na której mają najlepsze rezultaty (jest ich ulubioną) nazywa się w żargonie zakładów clayowcami.